Sevgi değil midir Şiiri - İlyas Kaplan

bir mecnuna leyla gibi
zemheride yolda kalanları
yurduna kavuşturan meltem sonrası
ecelini ve ekmeğini paylaşan civanmertlerin töresi
sevinçten bir adım önceki
bir han-ı yağmada bir gümüş kaşıktır sevgi
yuvasına dönen kuşun çatlayan yumurtası
ninnilerle uyutulup
türkülerle uyandırılan yavruda
nazar boncuğudur sevgi

basamakların çıkamadığı yerlere kanatlanır sevgi
kah züleyha'nın yusuf'a gülümsemesi
kah süleyman'ın belkıs'ı çağıran sesi olur
dudakları kanatan nefestir bazen
bazen asma bahçelerde renklenen çiçeklerdir
bazen ölüm bile bir sevgidir
kıymet bilene...

melal içinde mütevazı bir lezzettir sevgi
huzura erdiren bir bakış gibi
mescitlerin kubbelerine bir nakış gibi
tayy-i zamana çıkmış carı haller misali
eşref saate uğramış uğurlu anlar misali
mahyalardan yağan tazarrularca
uzakları yakın eden arzularca

zümrüt yeşili bakışları geri döndürür sevgi
fırtınaları kırar yalancı yelkenleri
sonsuz sükunet limanının ayakucunda
dindirir hırçınlığı
teslim alır
kan ter içindeki yanağı serinletir gözyaşları
kalıbından taşırır kalbi

ruhun semasından yağmur indirir sevgi
yüreğin tohumunu uyandırır
sınar en sahici acılarla
en eski anılar çalkalanır zihinde
yanılmaya vurgun
hem de bir vefasıza tutkun

sevene kördür sevgi
buzlu mermerleri eritir heyecanları alev alev
tüllenen akşamlarına gülümseyen yüzü hep
güllere renk
varlığa ahenk
yağmurlu kuşluklarda görülen hasret rüyaları
habercisidir hep sevginin

bir gelinciğin alnında bahar sevinci
bir kırık kalpte nisan damlasıdır sevgi
eylül düşüncelerinde söz
yaralıya bir nefes sıhhat olup yansır
gurup eden hüzünlerin yeni dünyalarını
sevgi değil midir içimize yağdıran

saat gibi şu dünya
ve insan, hep böyle kalacakmış gibi durur
milyonlarca çark sürekli titrer içinde
şehirlerin taşları toprak olur
insanları gelip gider
altı üstüne gelir yeryüzünün
yarılır kalbi toprağın
sakin depremlerin parmak uçlarında tozar
sürekli ve sessiz zelzelelerin avucundan
kum gibi dökülür sevgi

bütün sevgilerin yanı başında veda bekler
bütün tutkuların ardından cefa gelir
insan ahlar ağacı sanki
ağlar dal uçlarında hasret meyveleri
kalbin her kasılmasıyla
biraz daha uzağa düşülür
dağılır hayaller
tükenir rüyalar
güze döner baharlar
zevalin yangınları yakar kirpik uçlarını

Rabb'ın faziletindendir
yürekte damar damardır
melal içinde beyazdan beyaz duygu olup akar sevgi
yaşamanın ellerinden tutunup
beyaz mendillere çıkınlanarak
yollanır katarların ardından sevgi

redfer