Sevgi Damarcığından Şiiri - Seyfi Karaca

Bir garip hal yorandan insan derlerdi oysaki sevene
Hoşgelmişsin naçarında sağıldığında vakit sürgünü canevi
Uyku tutmayan düşlerarası sefilliklerde karanlığa bile dostum diyerek
İnsan derlerdi kalabalık, üryan ve yetim
İnsan derlerdi düşünce habersiz bir korun gizli yanan ocağına
Simsiyaha dönünceye kadar bilesine aldırış etmeden kara sevdalığının
İnsan derlerdi buzayan yalın yalpalaryla tutuşmuş eteklerinde
Günü doğmamış baharları nakşeden
İnsan derlerdi buzyanarak...külsönerek...günden güne küskün
Günden güne yorgun gündönerek yeniden ocak yakan ateşe
Kömür karası gözlerinden baktığı geceleri içinden
Yeniden suya
Yeniden güneşe
İnsan derlerdi her akşamın ufkunun en sonuncu varan yerinde
Binbir ahvalli şafaklar sökümü, el ele tutuşurken zamanı
İnsan derlerdi yanardağlar da kendini bunda derde düştüm sanır
Kapısızlarda kalan ayaz donakaldım buydum sanır kendini bunda
Ve yağmurlar..
İnsan derlerdi böyle delisine beraber sevenden daha çok ağladım sanır
Gök gürültüleri daha yaralı ve çöl yalnızlıkları daha sahrada..
İnsan derlerdi sevinciyle hasret yangını
İkisi birden bir sancıda bir arada uzak ve yakın
İnsan derlerdi nasıl bir bilse iyce sardımıydı alev..alevler içinde
Sevilen en az
Seven kadar
Olabilmişse

Seyfi Karaca...........Aralık / 10