Bir adam gördüm
Bankta, tek başına oturan
Omuzları çökmüş,
Başı ayaklarına bakan
Merhaba dememe, pek oralı olmadı
Oturdum yanına, istifini bozmadı
Hal hatır sordum, nasılsın dedim
Elini usulca, dizime koydu
Boş ver dercesine, hafifçe vurdu
Hiç ama hiç, konuşmuyordu
Hadi baba dedim, biraz sohbet edelim
Başını kaldırdı, yüzüme baktı
Gözlerindeki hüzün içimi yaktı
Dedi ki, ben sana ne anlatayım
Unumu eledim, astım eleğimi
Kalmadı hiç, yaşama nedenim
Kaybettim umutlarımı, hayallerimi
Epey oldu, eşimi yitireli
Her gün gelirdik, biz onunla bu parka
Senin oturduğun, yerde otururdu
Onsuz yaşamak, yaşamak değil ki bana
Birden, feri kaçmış gözleri doldu
Anlattı onu, ne kadar çok sevdiğini
Mutlu geçen, o güzel yıllarını
Anlattıkça anlattı, döktü bana yüreğini
Ne çocukları doldurmuş, ne torunları
Çok sevdiği eşinin, kalbindeki yerini
İmrenerek dinledim, sevgi abidesini
Aldım elime, öptüm o kırışmış ellerini
Vedalaştık tekrar, görüşmek dileğiyle
Uzaklaştım yanından, yaş dolu gözlerimle...
Halim AKIN
15 Ekim 2009 14.30 - İZMİR
Kayıt Tarihi : 15.10.2009 23:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Güzel duygularınız hiç eksilmesin.Hep böyle kalın.
Sevgiyle kalın.
Kutluyorum saygılar
TÜM YORUMLAR (47)