Sevemem Adam Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Didaktik mi, lirik mi, epik mi, satirik mi, dramatik mi olsun derken,
Benim duygu durum bozukluğum satırlara yansıyor işte tam da bu anlarda.
Ensemde bir nefesle uyanıyorum,
Yine yokluğun batıyor sol kaburgamın iki santim altına,
Dilime getirmeye cesaret edemediğim o etten organ,
Hani geceleri, gündüzleri bana işkence eden,
Hayatımın en kötü anlarının altında imzası olan minicik et parçası…

Keşke her şey bu kadar sıradan ve basit olsa.
Oysa "Basit yaşayın!" diyordu haber bültenleri, gazete köşe yazıları.
Ama nasıl?
Mesela, basit sevemem ben.
Az sevmeyi hiç öğrenemedim.
Bir de unutmayı...
Galiba ben, hayatın dikenli yollarında yalın ayak yürüyüp
Yüzü gözü kana bulanan o kızım.

Oysa, annemden kalma sevinçlerim,
Babamdan kalma umutlarım vardı.
Her gün beslenmeme koyduğum,
Belki biri gelir, kahvaltıma eşlik eder diye yaptığım tostlar.
Tostlar çöpte, umutlar kursağımda büyüdüm.
Daha ilk düğmeyi iliklerken yanlış yapmışım,
Şimdi nasıl suç bulabilirim ki en son iliklediğim düğmeye?
Yağmurlu havada camların buğusuna yazılan isimler kadar anlamsız,
Bir varlığın beden bulmuş haline dönüşüyorum.
Öznesiz, yüklemsiz, uyaksız bir cümleyim.
Türk Dil Kurumu’na aykırı.
Aykırılıkların içinde olumlu bir cümle arıyor ellerim.

Hayat mı olumsuz,
Düşüncelerim mi, bilmeden yaşıyorum.
Bas geri bir aşkın ilerisinin karanlık sokaklarındayım.
Görmediğim bir sona canla başla koşuyorum; adına da aşk diyorum.
Aşk bu kadar aciz olamaz!
Suç kimde? Aşkta mı,
Yoksa onu yaşamayı bile becerememiş yüreğimde mi?
Suç nerede?
Sende mi,
Bende mi,
Yoksa... Neyse.
Bir "neyse"ye sığacak kadar basit aşkını al ve git, adam!
Ben basit sevemem.
Sevemem, adam, sevemem.
16.10.2024 15:42