Sevebildiği kadar Şiiri - Fatih Çorbacioglu

Sen uykusuzluk nedir bilir misin...
Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı? ..
Gözlerini tavana dikip,
Düşündüğün oldu mu bütün gece...
Ve bütün bir gün
Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç! ..
Gelmeyince
Seni aramayınca
Ölesiye ağladın mı? ...
Sonra çekilip en koyusuna yalnızlıkların,
Ona ait ne varsa
Bir bir hatırladın mı? ...
Sen günden güne erimeyi bilir misin...
Dev bir ağacın vakarı içinde ölmeyi
Bir teselli aramayı
Issız parklarda, tenha sokaklarda
Ve bütün bir şehir uyurken uzaklarda
Deli divane yollara düşüp
Yaşlanmış bir köpek gibi,
Eskimiş bir gömlek gibi,
Atılmışlığını hissettiğin oldu mu
Sevmekten
Günler geceler boyunca yürümekten...
Elin ayağın yoruldu mu?
Sen yalnızlığın acısını bilir misin...
Unutulmak bir hançer gibi saplandı mı sırtına
İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtı mı
Bütün gururunu çiğneyip
Sevdiğinin geçtiği yollarda
Bastığı toprakları eğilip öptün mü?
Sen çaresizlik nedir bilir misin...
Sen yokluk nedir gördün mü?
Yanan başını
Duvarlara vurup parçalamak geldi mi içinden,
Sen her gün bin defa öldün mü?
Böyleyim diye ayıplama beni...
Bir gün kendimi
Sonsuzluğun koynuna bırakırsam
Yaralı ve yenik bir asker gibi
Darılma
Unutma ki! ...
Her seven isimsiz bir kahramandır
Unutma ki! ...
İnsan; sevebildiği kadar insandır.