Sevdim Şiiri - Abdulkadir Çakmak

İnsani insan diye sevdim.
Hayvanı hayvan diye.

Bir ağacı hep ağaç olarak sevdim.
Güneşin isyanında.
Yağmurun damlasında.
Hayatın yorgun halinde,
Sırtımı dayadığımda sevdim.
Dalında ki Aşiyanı.
Meyvesini, yaprağını,
Rüzgar'a, Fırtınaya , tipiye inat varoluşunu
Sevdim.

Doğayı her hali ile sevdim.
Güneşi gülümserken sevdim zemheri soğuğunda.
Yağmurla kılıç kalkan oynarken sevdim.

Kar suyunda,
toprak kokusunda.
Çiğ damlasında.
Sevdim.
Doğuşunu sevdim seher vakti.
Batışını sevdim akşam ezanından önce.

Ay'ı sevdim.
Dolunayı sevdim.
Karanlık gecelerde nur halini.
Güneş'e inat onun yanında duruşunu.
Sevdim.
Yarım halini sevdim.
Bir bütün iken yarısı ışık
Yarışı maşuk halini
Sevdim.
Hilal halini.
Bayrağıma düştüğü şeklini sevdim.
Yıldızla sevda yaşadığı o anı sevdim.

Sevdim,
Toprağı sevdim taşı sevdim.
Beşikte ki bebeğe höllük oluşunu.
Kucak açısını sevdim.
Canlıya yuva kuruşunu.
Ev oluşunu.
Kokusunu sevdim.
Bakınca bağ
Bakmayınca dağ
Türk'e yurt oluşunu
Türk'e kucak açışını sevdim.
Sevdim toprağı
Nimetlere şükür ederken.
Topraktan gelirken, toprağa giderken
Sevdim.

Ben insanı sevdim,
İnsan oluşunu.
İnsan kalışını.
Adam gibi duruşunu
İnsana insanca bakışını sevdim.

Ben adamı sevdim.
Adam gibi adamı
Mert olanını.
Dik duranını sevdim

Ben seni sevdim
Seni yaradanı.
Seni yaratandan ötürü sevdim.