Sevdiğim Kadının Kanı Şiiri - Ahmet Tufan

Ne zaman kalbime tebessüm düşse
Bir deri bir kemik kalır vicdanım.
Ne zaman ilim deryasına dalsam,
Cehalet dehlizlerinde bulurum kendimi.
Ve ne zaman mevsimleri sorsalar,
Sonbaharı sayıklarım.

El sallamayı iyi bilirim ben.
Düşlerim yanmış haritalarda kalmışken,
Ben kalırım kaybolan kendime olan serüvenimde.

Beni mi sordunuz?
Mevsimlerden Sonbaharı arayın,
Çünkü sadece el sallamayı iyi bilirim ben.
Bilgeyim artık diyorum,
Bu hırıltılı hayat mektebinde.
Çünkü parmak uclarıma inen iyi niyetli cetveller,
Köklerini mezarıma salmıştı,
Daha ilk yolculuğumda.
Baba ocağında hep özlediğim babam,
Gözleri her zaman ıslak anam,
Umutları her zaman ulaşılmaz kardeşlerimden alırım rotamı.

Her biten hikaye, yeni bir dramın ilk adımıdır.

Şimdi o ilk tanıdığım ve sevdiğim,
Güvendiğim kadını özlüyorum
Yeni halinde.
Büründüğü suret,
Sevdiğim kadının kanını taşıyordu ellerinde.