Kıpır kıpır büyürken hüzün içerimde, loş geçmişe ürperten düşüncelerimi salarım. Kırık aynalardaki toz, çürümüş elma bahçelerindeki rutubetli toprak, ellerimdeki Mayıs'a gülerken, çaresizlikle geçmişin boynuna dolanır, kıfayetsiz kelimeler yutkunur boğazımda.
Ne zaman geçmişi bir pastil gibi çiğnemeye kalksam, dermansız dertler dolar içerime. Kalleş mermiler gizlice sürülür namlulara. İyiniyetin kalleşçe kurşunlanacağı günler yakındır elbet, yakındır sevda yüklü gemilerin fırtınaya tutulması.
Güneş yanığı hasatlar kalkarken limanlardan, toy günlerini özlersin. Akşamların geç indiği saatlerde, uykuyu bilmeyen çocuk yüreğim, korkunun karanlık sokaklarında ürpertili geçişler yapar, rüyalarından yaşamına demir atan bilgeler gülümser sana yıkık ve metruk evlerden.
Sonra bir zaman makinesi getirir seni bugünlere. Dün ne yapmışsan onu özlersin. Bugün yarınına borçlu, yarın ise sonu meçhul saldırgan ve umutsuz bakarsın bir sonraki güne.
Ve sonra aşk büyür asmalar gibi, güller dikenlerini biler gecelerde. Cömertçe dökülen göz yaşların, yüreğinde kabaran özlem fırtınaları, karabasan sevdaların karanlığın masumane koynunda dillenir, hayınlık eder geceler, kan, ter içinde uyanırsın aniden.
Yüreğindeki yamalı sevdalara bakarsın sonra gülümseyerek. Gerçek gülümsemelerini anımsamaya çalışırsın. Bileklerine mavi nazarlık taktığın günleri anarsın. Hasret prangalarının kilidini ararsın derin sularda. Yoksulluğu ve yorgunluğu bölüştüğün günlere içli bakışlar atarsın. Çıkrıksız bakraçlarla su çektiğin kuyuların kurumuş derinliklerine dalarsın. Sönmüş yangın yerlerinde bağdaş kurup ağlarsın.
Bende o nehirlerde yitirdim nice aşkları. Bulanık sularda çok balık avladım. Kum saatlerine bağlı sevgilerimi çok çabuk sildim. Duman duman pişmanlıklar gördüm, ışıkların kahkahaya durduğu gecelerde ağladım.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
