Sevdanın Özeti Şiiri - Kağan İşçen

kayırdığım anılarımda toprağın dalgın müstehcenliği
başak boylu samimiyetlerinde güz rehaveti kirpiklerinin
yollara gölgen düşmez denli yalnızlaştırırdın kabuslarımı
rüzgar dolu kovuklarla bir uğuldarken dudağımın sen soluğu

canımın çektiği yanlı musonlardı imkansız uzaklıklarda
yanlılığı tropikal gülüşlü sevdaları taşıyan yediverenli
yeni keşfedilmiş iklimlerde çocuk ellerinden çıkmış resimlerde
kızarmış gün umutlarıyla çıplak dallarında yüreğimin
bir iç anadolu kışlı sayrılı evlere bakıp bakıp ağlarken
canımın çektiği yaralarımızı kucaklayan ömür yangını yanlısı

geleceğine kimseler inanmazken bile
ellerim hep dupduruydu
seni özledikçe tuttuğum diğer elimde
emzirdim kurak yalnızlıklarımı
kıraç dudaklarını özlem ateşinin
ve tek öğünümdü gözyaşlarım
ellerim değil sana olan açlığım ıslandı aynada
ellerim dupduru öldürürken ölümü
inanmazdı kimseler geleceğine

gözlerimle emzirdiğim özlemin kurak yalnızlığı
yetişkin ve hülyalı bir dargınlık dünyaya
göğsümdeki ağrıya serpiştiren yağmur parmakların inceliğinde
bulutlar ki göğün elleri
sen gökyüzüsün
ben yeryüzü
aramızda ufuk çizgisi
öylesine ayrı öylesine iç içe
zamanın bir etiyiz
son iziyiz hayatın
menzilin son sözü
sevdanın özeti