Sevdanın hüznü -1- Şiiri - Adnan Çakır

Duydum ki,
İstanbul hasret çekerken susuzluğa,
Anılar kaybolmuş gözlerinden akan çağlayanlarda.
Ellerin ararken sevda yollarını,
Dudaklarından dökülmüş gönül yaraları.
Ateş olmuş,
Bir volkan gibi yanmış yüreğin ta derinden.
Artık gamzelerin aydınlatmıyormuş gecelerimi,
Uykularımı bile haram etmiyormuşum sana.
Kirpiklerine bile vurulmuyormuşum,
Ben inanmadım,sende inanma.
Herşey bıraktığın gibi birtanem.
Köhnemiş masamın üzerinde iki bardak var hala.
Biri benim biride seninkisi.
Bırak bardağına dokunmayı,
Kadehimi senin kadehine dokundurmuyorum bile.
Ya kırılırsa;
Ya kadehteki dudak izlerini göremezsem bir daha;
Ya uğruna yazdığım şiirlerimi bir daha yazamazsam;
Geceleri uykum bölünürde,ışığı yaktığımda
Hayalinle bezenemezsem bir daha....
Senin gibi yapamıyorum bir tanem.
Gözyaşlarımı saklıyorum dipsiz kuyularda,
Dokunaklı sızılar saklanıyor mısralarıma.
Şimdi yaralı yüreğimin gecelerine ayak izlerimi bırakıyorum.
Acılarım kavruldukça yüreğimde,
Ulaşılmaz yarınlarımda seni özlüyorum.
(Acılar ve hasretler benim olsun,en iyi şeyler senin yüreğine)