Sevdamın Çiçekleri Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Kurşunların gölgesinde filizlenen kır çiçeğim
Karagözüm, süsenim, papatyam, çiğdemim
Kızıla çalan narin gelincik çiçeğim
Dört mevsim solmayan açelyam
Bazen lor
Bazen gül
Bazen de işçi-köylü teri kokan
Bazen duygum, bazen de hazım
Aklımda çıkmayan memleketim, köyüm gibi
Sen her an içimde büyüyen bıkmadığım sevdamsın

Dokunmayın, gülümün dalına, çiçeğimin özüne
Hiçbir çiçek, soluksuz hayat sürmesin
Hisler, umutlar
Tükenmesin
Düşler, hayaller
Yıkılmasın
Ne zifiri
Ne alacakaranlık
Ne de tozpembe yalancı bir dünya olmasın
Tabiat anaya, doğaya, sevdaya dokunmayın
Karanfile, nergise, yasemine, lâleye el vurmayın
Ne benim boynum bükük, nede içimde dert, acı kalsın

Karanlığa, kıyıma, katliama gönlüm razı gelmez
Gündöndüyü, erguvanı, sümbülü, yenibaharı
Dağdaki yaban gülü, kır çiçeği
Dalından sevdiğim papatyayı
Kızıla çalan narın gelinciği
Koparıp
Mutsuz etmeyin
Bırakın duygularım şahlansın
Bırakın, sevincim çağlayıp tükenmesin
İçime vuran acıya aldırmadan, yine yaşama koşmalıyım

Bırakın şu dudaklarımdan, hep özlem ezgileri dökülsün
Dudaklarım ıslık, dudaklarım kaval çalsın çiçeklere
Koynuma, gül, koynuma çiçek kokusu sinsin
Yanaklarıma, ruhuma, içime
Gözyaşı akmasın
Fal için de olsa
Tanrılar adına da olsa
Sevgililere verilse de çiçekler, güller asla koparılmasın

Kıymayın çiçeklere, doğaya, ağaçlara ve yüreklere
Bağrında sevgi besleyen şebboya, şebneme
Mor dağlarda
Reyhana
Sarı renkli fulyaya
Kıymayın tüm güzelliklere
Kanatmayın sevgiyi, öldürmeyin aşkı; canı, canlıyı
Ağlatmayın beni, bir daha öldürmeyin beni, öldürmeyin beni

23.02.2017
İstanbul