Sevdagerân Şiiri - Savaş Barha

Sabah ezanından hemen sonra
kerahat vaktinden biraz evvel
o bir saatlik zaman içinde
pencereni açarsan eğer
yüzlerce kuş sesi duyarsın.

Güneş doğmadan, insanlar uyanıp
dünyayı kirletmeden az evvel.

Kuşlar sevdayı zikrediyor.
Kuşlar Leyla’yı, Mecnun’u anıyor.

Kuşlar;
karanlığın, kaybolduğu anda semada
sevinç çığlıkları koparıyor, uyanın, diyor.

Uyanın, ebedi uykuya dalmadan.
Uyanın, sevdayı uykuya feda etmeyin.

Uyanın!
Akşam ki kızıl kıyamet semanın
gün doğarken ki güzelliğini izleyin.

Kuş sesleri, gökyüzünü
en güzel bu saatte doldurur.

Kuş seslerinde saklıdır
gizli kalmış bilinmeyen aşklar.

Kuş seslerini duyarken
kurulur en güzel hayaller.

Kuş sesleri
dolsun semanın kulağına.

Semaya bakarken
dile gelsin hayaller.

Hayallerin de bir ömrü varmış.
İnsan ölünce hayalleri de ölürmüş.
Hayallerin ömrü insan ömrü kadarmış.

Hayaller, o saf, o masum hayaller
gerçekleşsin diye kurulan hayaller...

Gerçekleşsin diye kurulan hayaller
gerçekleşmeyince kağıtlara yazılır.

Hayaller, kâğıtlarda
ebediyete yelken açar.

Yağmurlu bir akşamda
kuruldu bazı hayaller.

Sarı saman bir sıcakta
dillendirildi bazı hayaller.

Vişne renkli akşamüstlerinde
sevda tepesinde haykırıldı bazı hayaller.

Bazı hayaller dolunaylı gecelerde
dua dua yükseldi gökyüzüne.

Gökyüzüne doluştu
tuzlu gözyaşlarıyla nemlenen hayaller.

Ve işte yine
bir dolunay ay dönümü.

Böyle bir günde
sevdayı ikiye bölmüşler.

Seni aya,
beni dünyaya gömmüşler.

Bizi, bize ırak eylemişler.
Mutluluğu bölüştürmüşler.
Üzerimize hüzün serpiştirmişler.

Ne dünya aya kavuşabilmiş
ne de ay dünyaya yaklaşabilmiş.

Güneş, dünyanın arkasına düştüğünde
ay, ışık saçar kendini dünyaya gösterirmiş.

Bundandır ay ışığını görünce sevinmem.
Bundandır gözlerinde gök kuşağı görmem.
Bundandır dolunaylı gecelerde seni anmam.

Bundandır ay ışığı gözlerime değince
ellerini tutmuş gibi hülyalara dalmam,
rüyalarıma gelmen, sana sımsıkı sarılmam.