Sevda Tüneli Şiiri - Poyraz Can

Sevda tüneline hoşgeldiniz ;
Işıklar sönük Yollar bozuk.
Bir karanlık ki , karanlığı bile içine hapsediyor.
Başlıyor uzun yolculuğumuz daha ilk virajı bile dönmeden, Tepetaklak oluyor yüreğimin her bir parçası.
Savruluyorum kaybolmuşluğun hengamesinde.
İçimde biriktirdiğim acılar bir bir taş oluyor yollarına.
Ne Yollar bitiyor ne de Hasret sancıları.

Her gidişin bir bedeli olur derler; ama sen giderken bütün bedelleri bana ödettin.
Yaşamaya Dair biraz umut kırıntıları vardı içimde onu da son çıkışa gelmeden kaybettim.
Yine de umut ettim, bekledim. Bir ışık, belki de ay gibi parlayan bir çift göz, bekledim ama sen gelmedin, Sen gelmedin.

Bir resim çizmiştim gökyüzüne; içinde çocuklar mutlu, Turnalar umutlu, ağaçlar Yeşilin en güzel tonu, Aşıklar Her zamankinden daha Sevdalı, küçük bir sandal ve içinde gülen iki Balıkçı, şimdi sen yoksun. Gökyüzü' de ağlar her yeri hüzün bağlar. Turnalar artık dönmez. Sararır bütün amber kokulu çiçekler. Ağlar bütün balıkçıklar, ağların parçalanmış deliklerinde.

Oysa ki yazmamıştım daha hikayemizi anlatmamıştım seni Mavi Kanatlı kuşlara Rüzgar daha fısıldamamıştı Aşk şiirlerini.
Tutmamıştım daha dağın eteklerinden. Anafor olmamıştı yüreğim, okyanusun dipsiz derinliklerinde.
Bu son vurgunun olsun yar. son vurgunun...

Sayende yarım bırakılan bütün hikayelere bir yenisi daha eklendi.
Aslında ben seni severken içimde kendimi öldürdüm. Sen ikimizi kaybettin Ben de izimi kaybettim.
Artık kırgınlıkları, vuslatı, ve şarkının en güzel yerinde kaybolan melodileri sevda tüneline bıraktım...
Ama yine de unutamadım seni,
Yokluğunda sana seslenmek....
Yarınların olmayan aşıkların, dilsiz seranatları gibi.
şimdi çıkışa geldik. Sevda tüneli çıkışı....
kesilmiş olan cezaların ödeme vakti de geldi.
Ben yokluğunla cezamı öderim.
Sen vicdanınla ödersin, belki de vicdansızlığınla....