Sevda Tüneli Şiiri - Poyraz Can

Sevda tüneli yalnızlığıydı bu ?
Işıklar sönük Yollar bozuk.
Bir karanlık var ki , karanlığı bile içine hapsediyor.
Tepetaklak oluyor yüreğimin her bir parçası.
Savruluyorum kaybolmuşluğun hengamesinde.
İçimde biriktirdiğim acılar bir bir taş oluyor yollarına.
Ne Yollar bitiyor ne de Hasret sancıları.

Bir resim çizmiştim gökyüzüne; içinde çocuklar mutlu, Turnalar her zamankinden daha umutlu, ağaçlar ise Yeşilin en güzel tonu, Aşıklar Her zamankinden daha Sevdalı, ve küçük bir sandal içinde gülen iki Balıkçı,

şimdi sen yoksun. Gökyüzü' de ağlar her yeri hüzün bağlar. Turnalar artık dönmez geri . Sararır bütün amber kokulu çiçekler. Ağlar bütün balıkçıklar, parçalanmış ağ/ların deliklerinde.

Oysa ki yazmamıştım daha hikayemizi
Anlatmamıştım seni Mavi Kanatlı kuşlara
Rüzgar daha fısıldamamıştı Aşk şiirlerini.
Tutmamıştım daha dağın eteklerinden.
Anafor olmamıştı daha yüreğim,
okyanusun en dipsiz derinliklerinde.
Bu son vurgunun olsun yar. son vurgunun...

Sayende yarım bırakılan bütün hikayelere bir yenisi daha eklendi.
Aslında ben seni severken içimde kendimi öldürdüm. Sen ikimizi kaybettin Ben de izimi kaybettim.
Artık kırgınlıkları, vuslatı, ve şarkının en güzel yerini sevda tüneline bıraktım...
Ama yine de unutamadım seni,
kesilmiş olan cezaların, ödeme vakti de geldi.
Ben senin yokluğunla cezamı öderim. öderim de
Sen neyle ödersin....
varsa eğer vicdanınla , belkide vicdansızlığınla....