Sevda Güncesi IV Şiiri - Hayrullah Kocas ...

Soğuk bir yaprak koptu hazan gülümün dalından,
Hunharca üşüttü hayat bu gün.
Gecem, gündüzüm karanlık bir yalnızlık ile doldu.
Yaşamsızlık aldı başını gidiyor.
Yaşamamışlık,
Boşluk,
İsmi her ne ise işte,
Ne olduysa, ne konulduysa manasız sözlük lakırdısı.
Hiç gibi bir boşluk işte ne ise o şey…
Üşüttü beni.

Bir sonbahar güncesi cansız kansız sararmış yaprak kalıntısı.
Ölümün adım sesleri az ötemde
Varıp varmama arası kıvam.
Gelip gelmeme arası gün bekleyişler.
İlahi tecelli vuku bulan.
Kader de geç diyor,
Kader de geç göz ağrından.
Boyun eğmişliği yaşa,
Yaşa ya da öl!
Hunhar bir vazgeçiş çağrısı ilahi dilde yankılanan,

Her şey çok komik,
Bu aralar kargalar konar oldu denize.
Leş yiyici azmanlar denizime bulaşır oldular.
Martılar, terk edeli beri denizime kargalar konuşlandı…
İyiler kötüler kadar güçlü olsa sözü kulağımda.
Dilimde umuda savrulan lakırdı
Kol, kanat umuda tükeniyor…
Sevda, su kadar karışılmadık, safça birikiyor.

Sen diyorum şimdilerde.
Sen nasıl bir şeysin.
Bedenime girdin gireli öyle saf ki her şey.
Beyazı unuttum.
Akı karayı ayıramaz halde renksiz bir kabulleniş,
Güzel ne varsa,
Sevdanda birikiyor…