Sevda Çilesi Şiiri - Seyit Burhaneddin K ...

Güz yağmurlarıyla toprağa verdiğim sen
Bahar yağmurlarıyla dönecek misin bilemem
Bir mahzunluk hüküm sürüyor yüreğimde şimdi
Gözyaşlarım onun emrinde hiç dinmiyor ki...

Lâlenin hilaline, gülün kan rengine
Öylesine alışmışım ki
Bendeki senin ruhumda esmesine
Anlasana, dayanamıyorum sensizliğe..!

Yine hiçbir şey dindirmiyor yalnızlığımı
Şişeler boş, kadehler paramparça
Hayalinse karşımda gülüyor kalleşçe bana
Öylesine saldın ki beni yalnızlık deryasına
Boğuluyorum, anlasana
Sevdanın esaretinde aşka hasret
Okyanusta fırtınalara gark olmuş yüreğim
Eylül yağmurları gibi şimdi gözlerim
Ama sen meleğim
Gece vurur, ayaz vurur
Birde senin hasretin vurdu mu
Bu deli yürek kudururda kudurur...

Sevdayı, kalp ağrısı iki damla gözyaşı zannedenler
Beni anlayamaz ki gülüm
Seni görmeden yapamıyorum
Anlamını sende buluyor hayat
Damarlarımda kanım ateş olup
Bütün bedenimi yakar
Hasret denen, özlem denen o şey
Beni benden alıp deryalara salar
Dile düşürmediğim
Yüreğime gömdüğüm sevdam
Beni diri diri mezara koyar
Gece, çeker beni içine
Ben geceyi yüreğime
İçine düştüğüm yalnızlık kuyusunda
Beni ısıtacak bir gözlerin, bir sözlerin vardı
Ama sen yoktun gülüm
Saatler sabahı vurdu
Sana hasret gözlerime uyku girmedi gülüm…

Gülüm sen
İçtiğim suyum, yediğim aşım
Aldığım nefes, yüreğimde sevdam
Sevdamda hasretim, dilimdeki sözüm
Bendeki özümsün sen
Ateş ateşi yakar mı
Ateş neyler bana
Ben yanmışım senin aşkına
Ancak sensizlik beni yakar, yıkar
Artık bunu anlasana…

Sen aldırma bana
Yürü kendi yolunda
Benim gözyaşım ekmeğime katık
Yalnızlıkla yoğrulan çileli hayat kaderim
Sevdayla, hasretle iç içe geçmiş gurbeti yaşar giderim...

Aklın son noktası
Cinnetin kapısındayım
Hayatla ölüm arasındaki, o ince çizgi
Ecel noktasındayım
Artık ne ezel kaldı, ne ebet
Sıfır noktasında buluştuk Azrail’le
Şunu da bilmelisin ki
Sevginden değil, sevgimdendir ölümüm…

©