Sevda Şiiri - Kağan İşçen

sevda ateşten bir gömlek demişler olsun be.üşümüyorum hiç olmazsa.her anım sonbahar kokusu tonunda.sapsarı caddelerinde dolaştığım bu kentin tüm çocuklarına ben yetişiyorum sanki süt ve ekmek götürmek için.gülüşünün anlamında serçelerin su içişi ferahlığı var senin.
sen bin yılların bitmeyen türküsü ayrılıkların ve kavuşmaların yürek burkan öyküsüsün.sabah yeli meğer senden haber getiririmiş turnalar uçarmış sana.
hazırlıksız yakalandım hep aşka.yalnızlık benim en basit ve kişisel yaşam hikayemdi.ama üstümden hiç çıkarmadım ateşten gömleği.sevda beni duyuyorsa bakışlarında o sonsuz anlam yüklü tonda daima olacağımı bilmeli.
ben serseri,çaresiz,çocuk,herşeyde olduğu gibi aşkta da dağınık ve şiir dolu. yorulduğum an olmadığım andır.
büyümeyi bilemedim aşkım affet.benim sonucum bu.pencereden bakamadım hiç sokağa.hep sokaklardaydım çünkü.sığamadım hiçbir yere.yer gök alamadı beni içine.bir gözlerinde durabildim bir de sesinin şefkat dolu ıslaklığına sevda.
seni bulamadım hiç yoksul sokaklarımın yaralı akşamlarında.ömrünün şiiri olamadım.tepeden tırnağa ıslanmış hiç tamamlanamış yüzünün anlamsızlığa mahkum anlamı ben oldum nedense.