Sev Kendini Şiiri - Arzu Ulas Tayboğa

Ey ölümüne sürgüne sürülmüş
İnancı ölü mevsim tadında kadın
Ey baharın müjdecisi
Mavi mor salkım renginde kadın
Kuşlar ötüşür göğüs kafesinde
Sığ sularında yüzer balıklar
Sen ki dünyayı ana rahmine sığdıran
Yoktan var eden
Sığamamışsın ne dünyaya
ne bir yüreğe
Ahh
Gözden ırak gönülden uzak
Sıfırdan farksız

Ahh
Umudu bulutlara yüklü kadın
Simsiyah bir geceden
Neşeyle karışık keder
Damla damla yağmur döker
Sevincini hüzne boğar
Ruhunda birikir acılar
Hazana hüzne bürünür yaprakların

Biliyor musun
Kalp ruhun aynasıdır
Ve ruhu dünya meşgalesiyle
kirlenmiş
Dili zehir zemberek
Yüreği kan kusanlar
artık ayar tutmaz

Unutma
Her ihtişam bir nefs
Her nefis birer şeytan
Her ölüm bir kıyamet
Her can bir misafir

Sen anadan üryan cennetinden kovulmuş
Bir bebek masumiyetinde
Yalnızlıkla ,ayrılıkla sınanmış
Dünyaya mahkûm kadın
Zamana, zulme,zalime inat
Yorgun yılların verdiği birikimi
Kır düşmüş saçlarında gizle
Sev kendini
Göster gücünü...
Arzu Tayboğa