Sev! Şiiri - Nimetullah Yıldız

"Seni seviyorum"
Ne kadar da çok söylenmişti değil mi bu cümle?
Ne kadar da çok "çok" vardı oysa!
Kelimesiz bir hissedişi kelimeye sığdırmak da ne diye?
"Seni seviyorum" diyorduk kendimize.
Herkesin kendi kendine konuştuğu bir alemde, kendine "sen" demek de ne diye?
Çok eski zamanların hiç eskimeyen bir yalanıydı bu.
"Seni seviyorum" diye başlıyordu, cümle.
Sığar mıydı sevmek bir cümleye?
Sığar mıydık birbirimize bir cümlede?
İki kelimelik mi sevmeliydik birbirimizi?
İki satıra mı sığdırmalıydık hikayemizi?
Değil iki kelime, yirmi iki bin kelime olsa bile! Var mıydı bitmeyen bir cümle?
Cümleydi işte! Nihayeti vardı, nihayetinde. Bitiyordu her cümle. Bitiyordu sevmelerimiz.
Bitiyordu cümlelerimiz. Bitiyorduk cümlemiz!
Sonrasında anlıyorduk, sonrası olan bir şeyin sonsuzluğunun olamayacağını.
İki kelimeye sığdırdığımız bir yalanın acısı başlıyordu.
Hiç bitmeyen bir cümlenin gerçeğini haykırıyordu:
"Seni Seviyorum" deme "Sev" diyordu.
"Kelimeler ile değil kalbin ile sev."
Kelimeydi işte manasından çıkabiliyordu.
"Manasından çıkarılmış ise kelime, atmak gerekir kelimeyi anlamsızlığın çöplüğüne"
Manasından çıkmış ise hayat, manası "yoktur" hayatın. O çöplükte durmak ne diye?
Bu alemde "hayat" bile bir kelimedir. "Hayat çöptür" diyordu.
Silip süpürmek gerekiyordu.
Çöpçülerin ne haddine! "Çöpçülerin en kralı aşktır, diyordu.
Aşk, geliyordu sonra.
Öncesiz, sonrasız bir alemin ayetlerini söylüyordu.
Siliyordu!
Süpürüyordu!
Kelimeye fesat karışmıştı, kelimelerin kıyametini koparıyordu.
Hiç bitmeyen bir cümlenin gerçeğini söylüyordu:
Ne kadar da çok sustunuz sevmeyi?
Ne kadar da çok kirlettiniz kelimeleri?
Ne kadar da çok "çok" oldunuz! Diyordu.
Bir olmanın yolu çok olmaktan geçmiyordu!
"Yolu çoktur akılsızlığın. Aklın yolu birdir" diyordu.
"Sevmek iki kelimelik bir iş değildir.
"Sevmek" kelimelerin kıyametini koparan bir sessizlik ki;
Seni de anlatır, sevmeyi de." diyordu.
"Seni seviyorum" deme! "Sev" diyordu.