Sessizlikteki Seslilik Şiiri - Kağan İşçen

sağırlaşmadan ve körleşmeden seslen bana
el et göğe yağmur yağmasın bugün
gülünce köprüm olmayacak mısın
kıpkırmızı kümülüsleri unutturmayan
üşümelerime?
ha ağustos olmuş ha şubat
bütün aylar aynı
sesinle zaman aralığını ölçecektim
olmadı...

'böylesine kitaplara koşup koşup
geceler boyu yalnızlıktan taş kesilmiş
odalarımıza sığmayan tutkularımızla
birbirimize içeriklerimizi bile satamadığımız...
nedensizliğimizin çıban başı
şu bakar kör orospuluğumuz
göz bebeklerimizde sönmesi gereken
(...) '

görüşlerime uyan bir seslenişin vardır
devamlı kaçmak istercesine beni sevişinden
ünleme beni...
kendimi gözlerini yumuşuna uyduruyorum
bir buluta bile tahammülüm yok
bir yılanın ot yalayışına
bütün çıtırtılar
ölümüne yorulsun istiyorum
herşey donsun bu karede
sen gözlerini yum
ben karanlıkla bir daha tanışayım
bana mısın demeden ağaran günün
yankılı imgesine yüreğimdeki

'gel işte yarattığımız yeni yeryüzüne
gökkuşağına kuracağımız beşiğimizde
ilk bahar yağmurları sallanacak
kederli ağaçlara mutlu torunlar vereceğiz
sen benim dev aynamsın
sana baktıkça kurşunî dağlarla güreşiyorum
yerli yersiz
hırpanî'