Sessizlikte Yankılanan Çığlık

Kelimeler boğazımda düğüm,
Sesim çıkmıyor, çıkamıyor.
Bir çığlık var içimde yankılanan,
Ama kimse duymuyor, bakmıyor.

Kötü hissetmek, geceme dost,
Gölgesi düşmüş sabahıma.
Mutsuzluk, bir yara gibi,
Hep aynı yerden kanıyor.

Bir şarkı var dudaklarımda,
Hüzünle yazılmış mısralar.
Gözlerim sımsıcak, ama değil sevinçten,
Ağlamak, bir avuntu gibi yakınımda.

Ellerim titriyor, kalbim sıkışıyor,
Sorular cevapsız kalıyor.
Kim bilir, belki de yıldızlar bile,
Benim kadar karanlığa hapsoluyor.

Bir gün daha geçiyor,
Hep aynı döngüyle yorularak.
Ne kadar koşsam da çemberin içinde,
Ne ışık ne umut, sadece karanlık.

Düşüncelerim, kurumuş bir yaprak gibi,
Rüzgârda savruluyor, savruluyor.
Ve hayat, bu ince çizgiden ibaret,
Bir dengenin sonsuzluğu.

Sanki kader bana küs,
Sanki yol hep uçuruma çıkıyor.
Ne yaparsam yapayım,
Olan yine bana oluyor.

Yalnızlık, bir dost gibi,
Yanı başımda oturuyor.
Saatler birbirine ekleniyor,
Ama zaman bir türlü geçmiyor.

Ve içimde bir çukur büyüyor,
Hüzünle, kederle, sessizlikle.
Ne bir el var tutacak,
Ne de bir ses, derinliği boğacak.

Sonra bir nefes alıyorum,
Derin, ama boşlukla dolu.
Kendime bakıp tekrar soruyorum,
"Neden hep olan yine bana oluyor?"