Sessizlik Yürüdükçe Adı Aşk

Sessiz yaşamlar düşlemiştim,
İhtirassız, kokusuz ve yalnız.
Upuzun yüzyılların ortasında
Kayboldu lakin
Hayal kırıklığından ipince
Şiirler yazmış
Ve gölgelerin kelimelerini kurmuştum sana
Tutsaklığında kaybolduğumuz yaşama dair,
Nasıl uzun uzun kitaplar yazmıştık
Ama anlatamamıştık kimselere.

O denli basitti ki aslında
“yeniden gelmem mümkün olsa
Sadece seni severdim
Sarılıp sımsıcak ellerine
Seni hecelerdim
A-Ş-K ”

Bunca zamansızlığın ardından
Hatırlarız hepimiz
Uygarca düşlenmiş gerçekleri
Gözlerimizde asılı
Sessiz bir çığlık olur düşlerimiz
Aç çocukların belki
Ya da aynaların zamanlarına
Yansıtılmış yüreklerimiz.

Suskuluklarına dizilmiş insanlığın
Farz edin ki hep buradaydık
Hiç kimse yokken bile
Sadece kendimizi sevmiştik
Kaç badireden geçmiş
Ve yine susmuştuk
Sıradan olmak istemeyişimize

Zamansız bir gün
Diğer günlerden az farklı belki
Bizi anmaya
bir sessiz kalabalık bulamayız belki.
Yine de benim cümlelerimi
Al eline acıtabildiği kadar acıtsın içini
Dilinde değil yüreğinde kalsın.
“yaşam tutan ellerimiz
Sonsuzda birleşen duyumsamaların çemberinde
Samanyolları boyunca
İçinde yıldız
Ruhunda güneş düşle
Gökkuşağım ol
Gövdeme sinip sessizce”