Sessizlik için Şiiri - Cumhur Boratav

ona sessizliği sordum
bir heykelin gölgesindeydik
ve gölge, gölge gibiydi
yine de sıcak yaklaştırmıyordu
birbirimize ikimizi
heykel gülümsüyordu
üstümüze uzanmış kolunda bir kuş vardı
karıncalar tırmanıyordu bacağından yukarı
meydan boştu
ama kalabalığın sesini duyabiliyordum
pankartlar yeni indirilmişti
yerlerde parçalanmış ayakkabılar vardı
akrebi yelkovanı kırık saatler
cesetler çoktan götürülmüştü
birden hiç yoktan yağmur başladı
heykelin gölgesi iyi gölgeydi
yine de yağmur ter gibi
damlıyordu saçlarımızdan
ben ağlıyordum
o sevişmek istiyordu
gözleri ilerdeki bir ağacın altında sevişenlerdeydi
yağmur kesilmeden kalktık
heykel ve gölgesi orada kaldı
meydandan çıkmadan son bir kez
dönüp bana baktık
ben ıslanıyordum ve ağlıyordum
bir kolum havadaydı
ve yumruğum sıkılı
sonra öteki kolum da kalktı
havada asılı kaldım bir süre
ve dönüp sarıldım heykele
gölge, gölge gibiydi
beni içine aldı
kendimi sindirilmiş ve atılacakmış gibi hissetttim
o hiçbirşey söylemeden endişemi anladı
elele atılmamı bekledik bir süre
yağmur yağıyordu
ve sıcak
damlaları havada buharlaştırıyordu
gölgenin içinden hiçbirşey çıkmadı,hiçbirşey atılmadı
sonra onun yanında hissettim kendimi
meydanın çıkışındaydık, eli belimdeydi
'görmesem de sindirilmiş ve atılmış olabilirim' diye düşündüm
midem bulandı,yüzüm buruştu
çıkarmaya hazırdım ama çıkaramadım
ona döndüm, sessizliği sordum
gülümsedi ve öptü beni
dudakları ıslak ve sıcaktı
elimden tutup meydandan uzaklaştırdı
eve sevişmeye gittiğimizde, anladım herşeyi
orada heykelin gölgesinde
hala ağlıyordum, halsizdim, ıslaktım
ufalanmayı, sindirilmeyi ve atılmayı bekliyordum
çaresizliğim büyütüyordu sessizliğimi
o ise gülümsüyordu hala yanımda

-içimden her akşamki gibi bir şey diledim ondan
ve onun da sabah doğrulup ilk yaptığı şey
gövdesiyle öpmek,okşamak oldu sessizliğimi-

(70 kuşağını anımsıyor muyuz? Can -Dündar- bu kuşağın neredeyse tek anımsatıcısı oldu. Göç ettirilen, kaybettirilen bilinçler.. Her ülkenin tarihi kayıp bilinçlerle dolu mu? Evet. Kaybolan onlar mı? Hayır. Kaybedilen, kaybolan sadece İnsan. Bu şiir hiç kimseden -benden bile- izin almadan kendisini 70 kuşağına adamıştır.)