Sessizlik Şiiri - Serpil Koçar

Şişşş Sessizlik, lütfen sessiz olun,
Bu gece acılarımı, hüzünlerimi uyutacağım;
Kimse ses çıkarmasın, yoksa canımı yakıyorlar,
Hepsi uyusunlar, uyanmasın hiçbiri.
Şşşşt Sessizlik

Derin yaralar açtılar yüreğimde bu acılar,
Bir gardiyan gibi nöbet tutuyorlar sanki;
Her gece canımı yakmak için bıkmadan,
Sessizlik olsun ki bu gece uyutayım acılarımı.
Şşttt Sessizlik

Ben de uyuyayım deliksiz ve derin bir şekilde,
Huzurla dalarım belki bu gece uykuya;
Uyutayım deli fırtına gibi esen hüzünlerimi,
Yoksa beni delirtecek yüreğimin sancıları.
Şşştt Sessizlik

Gözyaşlarım mı? Sulayıp büyütüyor acılarımı,
Neden geçmek bilmedi yüreğimin feryadı?
Cefa dolu geçen yılların yaraları iyileşmedi,
Niçin uyumuyor, niye susturamıyorum, niye…
Şşşttt Sessizlik

Kavak yelleri gibi esip duruyor yüreğimde,
Dertli dertli konuşuyorlar her gece bıkmadan;
Kim kesecek acılarımın biletini göğsümden?
Uyutamadım, bari yolcu edeyim sonsuzluğa.
Şşşşttt Sessizlik

Gecenin karanlığında fısıldayan rüzgârlar,
Eski yaraları depreştiriyor sessizce;
Her fırtınada biraz daha kırılıyorum,
Yüreğim dayanıyor ama canım yanıyor.
Şşşttt Sessizlik

Çok dayanmaz bu yürek, gömün beni kara toprağa,
Acılarla dolu gecelerden yalnız çıkacağım;
Yaralarım kanarken sessizce,
Bu geceyi, bu acıları uyutacağım.
Şşştt Sessizlik

Ve gece boyunca sessizlik içinde,
Yalnızca acılarımı ve hüzünlerimi saracağım;
Kimse bilmeyecek, kimse görmeyecek,
Yüreğimin feryadını susturacağım.
Şşşttt Sessizlik