Sessizlik Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Yine gözlerimde bir damla yaş ile yazıyorum bu satırları.
Hayatın bana oynadığı oyunlar bir bir ayyuka çıkarken, ben yüreğimdeki beyaz kağıtları saklıyorum siyah boyalı ellerden.

Sol yanımda acının sancılı çıbanları, sağ yanımda bilinmezlikler.
Çarkın dişlerinden akıyor hüznün yağları. Korkuyorum! Ya ellerime akıp kirletirse? Anamın sözleri gelip çakılıyor aklıma: "Altın çamur tutmaz ki."

İçimi ısıtıyor.
Kafamı kaldırınca gökyüzünde göremediğim o güç "yaşa" diyor bana, "yaşa."
Her zorluğa karşı bir bir koparıyorum parçalarcasına, gömlek diye bedenime giydirilen ızdırap düğmelerini.
Ellerim güçsüz, bedenim takatsiz. Sıradan her şey, birbiri ardına takılmış fil yavruları gibi.
Neden mutluluklar tek tek, acılar ise sürü ile gelir diye beynimi yakan sorular.

Köşede gözüme ilişen bir seyyar satıcı, elinde o çok sevdiğim kokoreç.
"Abla, sarayım mı?" diyor. Konuşamıyorum, şaşkın ve bitkin.
Dilim, "Sar," diyorum başımla.
Sarıp veriyor elime yarım ekmek.
"Ben yarım ekmek yiyemem ki," demeye hazırlanırken, haykırıyor içimdeki çocuk: "Sakın verme, yarısı da benim." Bakıyorum, ıslak gözleri.

"Neden ağlıyorsun çocuk?" diyorum. "Gözlerime sabahtan beri yağmur yağıyor," diyor.
"Nasıl yani, hiç bedenin içine yağmur yağar mı?" diyorum hayretle.
Başını önüne eğip,
"Sen her ağladığında benim gözlerime yağmur yağar.
O yüzden kanlı hep gözlerim," diyor. Utanıyorum, ekmek elimden düşüyor yere.
"Ne yaptın teyze?" diyor hayretle içimdeki kız ve ansızın bir sokak köpeği beliriyor, yere düşen ekmeği keyifle yiyor. Dönüp bakıyor gözlerime, içimdeki çocuk göz bebeklerinde oynuyor adeta.

İşte o zaman anlıyorum bu hayatta herkesin kısmeti bir yerde.
Belki dağın ardında, belki taşın altında, belki de denizin ta ortasında ama kısmetimiz var yarınlarda.
Bize düşen, gözleri ıslatmadan, içimizdeki çocuğu ağlatmadan, başımıza karalar bağlamadan beklemek.
Biliyorum, bir gün bana geleceksin ve ben o güne kadar uyutuyorum acılarımı. Sessizlik!
Bir, iki, üç... tıp...