Sessizliğin Yorgun Yüzü Şiiri - Ahmet Telli

Dingin sularındasın acının ve
Servilerin kuşluk serinliğinde
Usulca okşanan esmer güz
Yapraklarında oynuyor giz
Çeviriyor acının aynasını kendine

Ne kalmışsa sevgiden geriye
neyi bırakmışsa isteyerek
Perdelerin kıvrımında örümcek gibi
geziniyor şimdi
Dokuyor sessizliğin güz iklimini

çok uzak ve çok beklenen
Bir şey var gibi
Doluyor akşamlarına birden
Batırıyor canına sivri dişlerini
Az değil sessizliğin öğrettiği

Az değil öğrettiği usta sessizliğin
Çirkin bir yontu gibi duruyor orada
Pelteleşiyor o hayın gülüş
Gözçukurlarında
Damıtıyor üzüncü akşamlarına

Hüznün kekre cemresi düşünce şiire
Sızlatıyor yüreğini gündönümleri
Ve yorgun dönüşler bıkkın serüvenlerden
hiç kaldırmıyor içi artık o hüzünleri
Bir hırsız gibi dönüyor kente