Sessizliğin Röntgeni

Akşam, pencerenin camına yapışmış bir sinek gibi
Vınlayarak düştü kadın, çay bardağının dibinde
Demlik tortusuna bakarken buldu kendini,
Adam ise koltuğun derisinde açılan çatlağı parmağıyla okşadı
İkisi de biliyordu bu yarığın içinde kaybolan seslerin,
Bir daha çıkmayacağını.

Mutfak, buzdolabının tek gözlü ışığı altında
Bir ameliyat masasına dönüştü.
Tezgâhta duran ekmek bıçağı
paslı bir neşter gibi sessizliği yardı.
Kadın, domates dilimlerini tabağa dizerken
Her kırmızı halkada bir çığlık gördü,
Adam televizyonun dudaklarından dökülen
renksiz gürültüye kilitlendi, her kanal, boş bir ayna.

Yatak odasında çarşaflar iki cesedi sararken titredi.
Biri duvarın soğukluğuna biri rüyaların kumlarına gömüldü.
Sabah, kahve kokusu yerine
Küskünlüğün keskin buharı yükseldi fincandan:
Kadın şekeri karıştırdıkça kaşığın çınlaması bir iğne oldu,
Adamın gazetesi katlanmış bir yüzü andırıyordu.

Gün ortasında çamaşır makinesi kendi kendine sallanarak
İçindeki kavgaları yıkadı.
Beyazlar griye döndü, renkliler gülümsemeyi bıraktı.
Kadın balkonda asılı çarşafların gölgesinde
Bir hayalet gibi durdu,
Adam ise kapının eşiğine baktı
Ayakkabı bağcıklarını
Dilindeki düğümleri çözmeye çalışarak bağladı.

Akşam yemeğinde tabaklar birbirine demedi.
Çorbalar soğudu, patatesler ezildi yüreklerde
Tencerenin buharı tavanda bir bulut haritası çizdi.
Her iz, söylenmemiş bir cümle.

Gece yarısı, banyo aynası kadının yüzündeki çizgileri
Bir depremin fay hattı gibi kaydetti.
Adam, yastığın altında kurumuş bir “özür” buldu
Ama kelime, dilinde bir taşa dönüştü.

Şafak sökerken mutfak penceresinden sızan ışık
yerdeki toz tanelerini yıldızlara çevirdi.
İkisi de baktı, ama dokunamadı.
Buzdolabının motoru
Bir kalp atışını taklit ederken sustular:
Çünkü
Sessizliğin röntgeninde her şey kemikleşmişti.