Sessizliğin Ölüm Biçimi

seni bir mezarın içine değil,
her gece yeniden doğan kabusuma gömdüm.
bir dua gibiydin, kabul olmadın,
bir intihar gibiydin, kimse durdurmadı.

seni yaşarken değil,
unutmaya çalışırken kaybettim.
seninle olmak,
bir yangının içinde nefes almaya benziyordu.
sensiz kalmak,
o yangının küllerini solumak gibi

bana "unut" dediler,
o an yutkundum.
boğazıma saplanan bir hançerdin
çıkarırsam ölürüm dedim,
bırakırsam zaten ölmüştüm.

ağlasın şimdi şehir,
susmasın hiç rüzgâr.
bu şiir,
sevmeyenlerin arkasında bırakıp gittiği,
sessizce ölenlerin hikâyesidir.

Sen okurken bir "ah" çekiyorsan,
bilesin ki…
sen de birini
ölmeden mezara koymuşsundur.