Sessizliğin Kutsal Yeminleri

Kalelerde süvariler nöbette,

Bir yemin var , kök salmış damarlarımda.

Ben sana sevdamı söyleyemem

Çünkü kelimeler vurulmuş , yasaklanmış sokaklarda

Ne zaman gözlerin ufka dokunsa

Bağımsızlığını haykıran bir dağ gibi titrerim.

Ama konuşmak , ihanet gibi gelir bana ,

Bir vatanı işgal edercesine alçakça .

Sevmek kolaydır , ama itiraf hain ,

Ben seni kalemi kanla yazılmış bir şiir gibi severim .

Susarım çünkü bu sevda namlunun ucunda

Ve ben aşkında savaşında hakkını bilirim .

Kalelerde süvariler nöbette ,

Gözlerimde karanlık bir ülkenin yankısı ,

Her harfi tek tek suskunluğa zincirlenmiş ,

Ben sana sevdamı söyleyemem .

Çünkü bu söz vatan gibi kutsal ,

Ve çünkü bu aşk , tarih gibi derin.

Gözlerin bir bayrağın dalgalanışı ,

Bir milletin hürriyet çığlığı gibi ,

Bir bakışın taşır binlerce yıllık ağırlığı ,

Nasıl anlatırım seni , nasıl konuşurum ?

Konuşmak , bir töreyi bozmak gibidir ,
Susmaksa , namusu saklayan bir kılıç .

Bu aşk , ne mısralara sığar ne meydanlara

Bir ırmağın yatağı taşırması gibi ,

Kendi huıdutlarını aşan bir felaket ,

Ama yine de sessiz , yine de sır gibi saklı .

Ben seni sevdiğimi söyleyemem ,

Çünkü bu kelimeler , senden çalınmış bir vatan olur.

Ellerim titrer seninle aynı nefesi aldığımda

Ama ellerimi uzatamam , dokunamam

Çünkü dokunmak , tarih öncesi bir günaha dönüşür

Ve ben , senin kutsallığında bile temiz kalmak isterim .

Bir milletin türküsü saklı bakışlarında

Her bakışında bir zafer , her tebessümünde bayram ,

Ama ben , bu aşkı nasıl dile getiririm?

Bir zaferin çığlığını fısıldayarak anlatabilir misin?

Ben seni sevdiğimi söyleyemem ,

Çünkü bu , bir destanı yarıda kesmek gibi olur .

Ve kalelerde süvariler nöbette ,

Ben ise içimde bir savaş taşıyorum

Sana olan sevdam ,

Ne bir barış antlaşmasıdır ne de bir meydan muharebesi ,

Ama her satırda

Bir milletin kaderi gibi ağır

Bir kahramanın isimsiz mezarı gibi sessiz...

Ahmet KARANLIKTAGEZER