evler eskir bakışlarım uzaklara uzanır
sanki her meçhul sokaklarda seni arar
hayat tüm sadeliğiyle kendini yıpratır
güneş ışıktan kollarıyla gözlerime salıncaklar kurar
üşümek yalnızlığıma yaranır
utangaç yanaklarım gözlerime saçmalar
ilkbahar rüzgarları kokunun hayalini dudaklarıma taşır
her gün sonu aynı yolu yürümekteki esin
ağaç hışırtılarındaki bu huzur sen misin
bir ahmak ıslatan ki yakalandığım işinin eri
sensizlik azrailin bana tek gafı ölüm ne ki
yar
ilk akşam kuşları bana çığlığını taşır
ağlarsın
belki de mevsimler yok olur
zamanda sessizliğin izleri kalır
Kayıt Tarihi : 2.4.2008 02:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!