Sessizliğin adı Kadındı

"Sessizliğin Adı Kadındı"

Kadındı,
Bir cümle olmadan da anlatabilen kendini.
Sessizliğin kıyısında ördüğü sabırla
Geceleri gündüz eden gizli bir dil gibiydi.

Saçlarına düşen her beyaz,
Bir çocuğun ekmeğine karışan dua olurdu.
Kimse bilmezdi ne zaman ağladığını,
Çünkü o, gülümsemeyi öğrenmişti acıdan önce.

Yalnız kaldığında
Bir taş gibi konuşurdu içiyle.
O taşın içinde
Bin yıllık bir ateş yanardı, kimse bilmezdi.

Kadındı,
Ve hiçbir zaman sadece “kadın” değildi.
Bir sofrada son lokma,
Bir düşte ilk hayaldi.

Yorulduğunda bile
Sırtında taşıdı herkesi;
Kırıldığında bile
Kırığını kimseye göstermedi.

O yüzden,
Eğilme dediğinde bir kadın sana,
Bil ki o sözcük,
Nice suskunluğun içinden süzülmüş bir dağdır.