Sessizliği Bölen Sözler

Gece derin, yıldızlar uzak,
Sessizliğin içinde yankılanan bir sesin gölgesindeyim,
Öyle bir suskunluk ki, şehirleri örtüyor sanki,
Ve sen, uzak bir hatıradan doğan bir ay ışığı gibisin.

Kalbimin yolları karışık, yönler hep kayıp,
Senin varlığınsa eski bir şiirin son satırlarında gizli,
Bilmediğim bir yerden geliyorsun her defasında,
Bana bilmediğim yaraları hatırlatarak.

Sana uzandığım her an,
Rüzgarın kokusunda senin adını arıyorum,
Bir zamanlar var olan bir sevdanın izlerinde,
Seninle olmayan gecelerin hüznüyle doluyorum.

Yurdumun yollarında kaybolmuş bir ruh gibiyim,
Sana ulaşmak isterken, hep uzaklaştım kendimden,
Toprak kan kokar mıydı eskiden?
Yoksa bu benim içimdeki hatıraların hüznü müydü?

Sevda, bir nehir gibi taşar bazen,
Hiçbir kıyıya sığmaz, hiçbir şehre yerleşemez.
Ve ben, senin hayalini kucaklayarak yaşıyorum,
Her adımda biraz daha uzaklaşarak senden.

Şimdi sen, başka bir hayatın göğsünde,
Başka bir sabahı karşılıyorsun belki,
Ben ise hala senin peşinde,
Sana hiç söylemediğim sözlerin esiriyim.

Her kelime, içimde bir yangın,
Her suskunluksa, göğsümde bir kül gibi ağır,
Sana hiç anlatamadığım duygular var içimde,
Ve hep eksik kalan o cümleler…

Gözlerin, nehrin akışını durduran bir geceydi,
Sözlerin, tozlu sokakların karanlığında yankılandı.
Oysa ben, sadece seni sevmekle yetindim,
Ve her gece, rüyalarımda kayboldum yeniden.

Artık biliyorum,
Seninle yarım kalan hikayemiz,
Bir daha hiç tamamlanmayacak,
Ama sen, her adımda biraz daha yakınımdasın.

Uğruna yazılan bu şiirler,
Kelimelerle dokunan ince bir hüzün,
Ama bil ki, her harf sana varmanın acısıdır,
Ve ben, her defasında o acıda yeniden doğuyorum.