Kaybolurken anlıyor insan,
Bir gecenin soğuk ve ıslak yüzünü,
Perdeler kapanıyor ansızın,
Ve o zaman değerleniyor sevgilinin çıplak yüzü.
Kaybedince anlıyor insan,
Yok olmanın korkusunu içtenlikle,
Zülfü kimi ayağın koymaz öpem nigârum
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Devamını Oku
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta