Sessizce Akıp Gittin Şiiri - Bekir Alim

SESSİZCE AKIP GİTTİN

Yıl ikibin on dokuz beş kasım akşamında
Sonsuzluğa yürüdün, yürüdün Hâk yolunda
Bunca çektiğin dertle can yoldaşın yanında
Bir gecenin yarısı sessizce akıp gittin
Gönlüme köz düşürüp yüreğim yakıp gittin

Yıllarca süren aşkın baharına ermeden
Bahçendeki gülleri toplayıpta dermeden
Ansızın gidişinle haber bile vermeden
Bir gecenin yarısı sessizce akıp gittin
Gönlüme köz düşürüp yüreğim yakıp gittin

Aldığım her nefesin birinde bindi yerin
Gittiğin günden beri kalmadı dizde ferim
Öyle bir yara açtın öyle derin mi derin
Bir gecenin yarısı sessizce akıp gittin
Gönlüme köz düşürüp yüreğim yakıp gittin

Ne şairim ne ozan nede bir şarkıcıyım
Dönülmez girdaplarda gecenin yargıcıyım
Allah şahit bilirsin hep sana duacıyım
Bir gecenin yarısı sessizce akıp gittin
Gönlüme köz düşürüp yüreğim yakıp gittin

Hercai şu gönlümde açıldı bin bir yara
Gözlerime sis çöktü dizime vura vura
Eller gülüp oynarken ALİM’in giydi kara
Bir gecenin yarısı sessizce akıp gittin
Gönlüme köz düşürüp yüreğim yakıp gittin

06.11.2019 tarihinde kaleme aldığım 5 Kasım Salı akşamı 6 Kasım 2019 Çarşamba’ya bağlayan gece saat 02.00 civarında Hakk’ın rahmetine kavuşan çocuklarımın anası sevgili eşim Fatma ÂLİM için yazmış olduğum bir şiir.