Sessiz Yangın Şiiri - Mahmut Yorğundağ

Bazen öyle bir an gelir ki,
Nefes almak bile zorlaşır, ağırlaşır.
Dünya döner, ama senin içindeki fırtına dinmez,
Her şey aynı görünür dışarıdan,
Ama içindeki boşluk öyle derin, öyle sessiz ki…

Bir adım atarsın ama hep geride kalırsın,
Sanki her şey senden uzaklaşıyor,
Bir ses duyarsın belki, ama yankı bile bulmaz,
Yüreğinin bir köşesinde sıkışıp kalan,
Sadece bir acıdır, hiç çözülmeyen bir düğüm gibi.

Anlatsan kim anlar?
Kimse bilmez bu sessiz yangını,
Gözyaşların içten içe akarken,
Her kelimen boğulur, her çığlık sessizleşir.
Ve dünya seni seyreder, susar, dinlemez.