Sessiz Vedanın Yankısı Şiiri - Banu Doğan

Yavaşça çekip gidiyorsun hayatımdan, sessiz ve derin bir iz bırakarak. Belki de en acı vedalar, hiç söylenmeyenlerdir.
Her gün aynı odada nefes alıp verdiğimiz, aynı gökyüzünü paylaştığımız zamanlar artık sadece bir hatıra.
Söylenecek o kadar çok şey vardı ki, her biri dilimin ucunda takılı kaldı.
Kelimelerim birer birer düğümlendi boğazımda.
Gitmen gerektiğini biliyorum, belki de bu en doğrusu.
Ama yine de içimdeki bu boşluğu, bu derin yalnızlığı kabullenmek zor.
Sanki kalbimden bir parça koparıp alıyorsun ve geride sadece sessizlik bırakıyorsun. Konuşmak, anlatmak istedim ama sustum. Çünkü bazı duygular kelimelere sığmaz, bazı acılar anlatılmaz.
Sessizliğin içinde kaybolmak, bazen en doğru seçimdir.
Sen giderken, ben burada kalıyorum. Anılarımızla, paylaştığımız o özel anlarla.
Belki bir gün geri dönersin ya da ben unutmayı öğrenirim.
Ama şunu bil ki, sessiz vedalar en derin yaraları bırakır.
Her sabah uyandığımda, senin olmadığın bir dünyaya alışmaya çalışıyorum.
Belki de zamanla bu acı diner, bu yara iyileşir. Ama şu an, bu sessizlik içinde seni düşünüyorum ve kelimelere dökemediğim tüm hislerimi yaşıyorum.