Sessiz Veda Şiiri - Güven Küçük

Bir intihar sığar gecenin karanlığında,
Elveda ile başlayan cümlenin her hecesine.
Yarım kalmış bir düşün sızısı düşerken odağa,
Sessizce gömülür insan kendi dertli gölgesine.
Umutlar asılırken zifiri karanlık bir sokağa,
Yalnızlık merhem olmaz ruhun derin yâresine.
​

Okul sıralarında öğretilmeyen bir derstir bu acı,
Can dediklerinin canını alışını izlersin çaresizce.
Gönül sofranda başköşeye oturur o bitmeyen sancı,
Hayallerin birer birer dökülürken yerlere sessizce.
Sözler yalan olur, gerçekler ise zehirli bir kamçı,
İnsan kendi içinde ölür her gece, binlerce kez kendince.
​

Gülüşlerin ardına saklanmış kahpe bir pusu hayat,
"Sonsuzumsun" diyenlerin sonu oluşunu izledin.
Yeminler sahte bir maske, verilen sözler bayat,
Sen o karanlık gecelerde aslında hep neyi özledin?
Kaderimsin diyenlerin kaleminde binbir çeşit fesat,
Gözyaşlarını gizlemek için karanlığı siper eyledin.
​

Kansız ve yarasız parçalandı o can bildiğin yürek,
Diri diri gömüldün sevdiğinin elleriyle toprağa.
Üzerine harmanlanmış acılar atıldı kürek kürek,
Tutunacak gücün kalmadı en ince bir dala, yaprağa.
Artık ne bir umut lazım sana, ne de bir destek,
Teslim oldun rüzgârın savurduğu o tozlu uzağa.
​

Uykusuz gözlerin kan çanağı, feri sönmüş bir lamba,
Sırtındaki hançer yarası değil, dostun ihaneti.
Hayatın son dersi bu, sığmaz hiçbir kâğıda, kitaba,
Öğrendin işte her bakışın altındaki o gizli cinayeti.
Şimdi sığınsan da boş, o eski dertli hitaba,
Her veda içinde taşır, dönüşü olmayan o nihayeti.

Hakkın helal olsa da, sevgin artık ebediyen haram,
Tüm verilen sözlerin bir hayal olduğunu anladın.
Kapanmaz bu saatten sonra kalpte açılan o yaram,
Sen bu büyük sınavda, en çok kendinde yanıldın.
Gecenin karanlığında bitti artık o bitmeyen tasam,
Bir intiharın sığdığı o son hecede saklı kaldı adın.