Sessiz Serzeniş Şiiri - Metin Günel

Yorgun,sızı akan bir gecenin avlusunda sabaha kalmışım..
Halim perişan...
Gözlerim kapanışlarının son perdesini oynuyor sanki..
Ya dalına tutunan yapraklar ya da halime dayanamayıp kendini dalından bırakan yapraklar
yani sehircilerim...

İşte böyle kaybolmuş bir sessizlik içerisindeyim,
Beton yığınlarının arasında kök salmaya çalışan bir kavak ağacının,
sökülen kabuğunun acısını içime çekmekteyim.
Yaram deb-i deryalarda kaybolmuş anılar kadar derin...

Bilir misin sevgilim?
Uçurtmalarımda saklı kaldı gizlerim,rüzgarın dindiği bir zamandı
Gökyüzü susmuştu,
olası bir ürperiş akşamıydı...
Bir öpücük büyüttü yalnızlığımı,
dudağından salkım salkım dökülen ölü bir öpücüktü..
ve bana kalan sonu olmayan bu hikayenin girişini başlatmaktı..
Acılar tükete tükete,
iki damla gözyaşı sayfalara hançer keskinliğinde işlercesine,
bu hikayenin girişini başlatmaktı...

Zordu aslında,
geçsede bıraktım gözyaşlarımı paramparça yırttığım kağıtlara..
Şimdi sonu olmayan bu hikaye avuçlarımda çırpınmakta..
Son mısralarımda,
son haykırışlarımda,
Elveda demeden;
sen içinde büyüttüğün oyunlarla devam ederken,
Çıkmazları prangalamış,hasret yorgunluğu çekmiş ayaklarımla,
ayrıldım aranızdan...