Sessiz Pencere Şiiri - Vedat Koparan

uzattım ellerimi
sen bilirsin
istersen tak kelepçeleri
yüklenip aydınlıkları
yüreğimin sesi
dolanır karanlıkları

dizlerim kanayarak
sürüklerim ayaklarımı
düşürmem gölgelere
güzel gözlerinin ışıklarını

sürüklemem yabanlara
taşırım yürek atımını yokluğunla
kavuşmak o sonsuzluğa
akmak mavinin sarmalında

ne geceler kovaladım
o güzel harelerinde
ne geceler yaktım
işlerken ayazı içerime

salkım saçak
gün dökülüşü gidişlerinde
yoksun kalışlarımda
sessiz bir pencere

buraya bahar
hep geç gelirdi
kalakaldığım
gecem gözlerinde
sen geldin
bahar bile bir başka şimdi
can sıcağımsın
bu soğukluğun içinde

bitmedi…

Vedat Koparan