Sessiz Kanatlar Şiiri - Faruk Kısaca

Kuşlar ağlardı dallarda, biz hüzünlenirdik,
Bir yaprak düşerdi, gökyüzü susardı,
Rüzgâr anlatırdı eski bir masalı,
Ve biz, yalnızlığın dilini öğrenirdik.

Gözlerimizde titrek bir hasret,
Zaman, kum taneleri gibi elimizden akardı,
Bir yürek atışı kadar derin,
Bir hicran kadar sessizdi her şey.

Dallar eğilir, gölgeler büyürdü,
Kuşların ağlayışı, bir duanın yankısı,
Kimi günah, kimi sevap taşırdı,
Biz ise suskun, o ağırlığı sırtlardık.

Bir tüy dökülürdü, bir hayat biterdi,
Ve biz her defasında yeniden düşerdik,
Kendi karanlığımıza, kendi sessizliğimize,
Belki bir kuş kanadıyla uyanmayı beklerdik.

Kuşlar ağlardı dallarda, biz hüzünlenirdik,
Ruhumuzda ne varsa, avuçlarımızdan taşardı,
Bir mezar taşı kadar gerçek,
Bir dua kadar umuttu bu sessiz kanatlar.
Faruk Kısaca