Sessiz Kalp Şiiri - İlyas Yavuz

Ne zaman yalnız kalsam matem siyahına bürünür gökyüzü
Ve sırılsıklam olur yalnızlık sokakları...
İçimdeki acılarla yalnızlığın doruklarına ulaşan bulutların terlemesiyle senin gidişinde yetiştirdiğim çiçekler sulanarak yeniden büyür.
Düş'lerim var benim senden gizli, kurduğum sayısızca!
Ölen duygularımın yaptığı son düş'ük mutluluğumdu,
Mutluluk derken gülümsemelerim aslında,
O gülümsemelerde ruhumun gözyaşlarından sonra akıttığı kan damlaları.
Umutlarım parçalandı artık,
Parçalar toparlanamayacak kadar çoğaldı,
Bir o kadar da keskinleşti
Ve yaralarım oldukça derinleşiyor,

Bedenim acılar içinde kıvranıyor,
Bedenim ölüme hazırlanıyor,
Ruhum ise çığlıklar içinde sessizce ağlıyor sadece,
Ölüme hazırlıklı değiliz
Umutlarımız ölür hayallerimiz başlar,
Hayallerimiz ölür, bir veda başlar
Ama her veda, bir dudak payı bırakır,
Umutsuz ayrılığımıza...
Yaralarımız hala derin
Çok mu sevdik acaba birbirimizi?
Ölecek kadar çok,
Ve severken açtık yaralarımızı, kapanmayacağını bile bile açtık
o kadar çok mu sevdik acaba?
Ama kararlıyım artık
Umutları parçalanan kalbimin hıçkırıklarını duymadın,
Bundan sonra kalbim sessizken bul beni...