Sessiz kalmaya çalışıyorum. Soğuk ve yağmurlu bir Pazar gününün sonunda okuduğum kitapları, yazdığım yazıları derleyip topluyorum. Sessizliğim sürüyor bu arada. Çalan telefonları açmıyorum. Sana benzettiğim siluetler, kulağıma gelen sana ait sesler yordu beni gün içinde, ondan bu sessizliğim. Bir tarafım ara diyor, diğer tarafım dur. Duruyorum, çünkü ararsam kelimeler saldırgan ve suçlayıcı olacak galiba. Eskiden kalma sana dair notlar çıkıyor karşıma çalışma masamdan. Yırtıp atıyorum yarım bir gülümsemeden sonra. Saklamaya gerek yok, devamını getirmeye de. Dedim ya sessiz kalmaya çalışıyorum.
Ben hiç bu kadar zorlanmadım biliyor musun. Ben hiç bu kadar uzakta olmak istemedim. Ben hiç bu kadar kendimden verdiğimi, kendimi yok ettiğimi fark etmedim. Seni, beni ve aramızdaki her şeyi gözden geçirirken gördüm bunu. Biz’e haksızlık etmemek için kendime etmişim. Sen bencil bir tavırla tutmuşsun beni yakınında. Buna kendine göre hikayelerin var biliyorum ama gerçekler değil. Sınırları iyi çizilmiş bir ilişki yarattığımı sanmışım. Yükün çoğunu sırtlanmışım, bugüne kadar başarıyla gelmişiz. Gerçeklikte ne var diye kendime soruyorum. Ne bir adım atacak halim kalmış, ne de yüreğimdeki aşka inancım. Bakma bana öyle, ötesi yok.
Bana zaman ayırmana ihtiyacım var sevgilim. Biliyor musun ilk defa sana çok samimi bir cümle kurmuştum. Son günlerde belki de en çok ihtiyaç duyduğum şeydi bu. Zaman. Ne garip kavram değil mi. Bizim verdiğimiz bir anlam oysaki. Benim için ne kadar da yüklü, hüzünlü şu sıralar. Hatalarımla yüzleştiriyor beni. Keşke demeye başladım galiba. Konuşmaz olmuşum, anlatmaz olmuşum, seni anladığımı sanıp sorgulamaz olmuşum. Aşk neresindeymiş bunların gören var mıdır, ben kaybettim. Koşulsuz bir sevgim vardı benim. İnancımın kaynağı yüreğimdi. Şimdi, şu an’da, bu satırları yazarken yada, yüreğim taş sanki, soğuk. Gözlerimin yangını dün geceden, belki önceki, belki daha da önceki. Son günlerde ben hep ağlıyordum sevgili. Bugün ağlamadım. Acımasına rağmen gözbebeklerim, ağrımasına rağmen yüreğim, bugün ağlamadım.
Kendine dön ve yaptıklarına bir bak dedi birisi bugün bana. Seni savunan, aşkımızı savunan bir tutum takındı bunu söylerken. Başka biri dedi ki; ben sizin için olumsuz şeyler düşünemem, sen de düşünme. Başka biri benzer bir cümle daha kurdu. Sonra başka biri daha. Bırakma. Yapma. Vazgeçme. Gitme. Zihnime dolaşan filler bunlar işte. Senden habersiz yine kendi kendime yola devam etmem için söylenen kelimeler. Ne demeliyim sevgilim. Sessizliği bozmaya değecek öyle bir cümle bul ki bana, konuşayım. Sana ihtiyacım var çünkü seni seviyorum.
Tamamını Oku
