Sessiz kabristan Şiiri - İbrahim Özdemir 2

SESSİZ KABRİSTAN

Bir cuma günü annemin kabrine ugradım,
Dualarımla o ıssız kabrini dinledim,
Sessiz sedasız bir huzur bulmuşluk doldum,
Ona bana verdiği emeklerin
Azıcıgını bile verebilmişimmi sormak isterdim,
Gitti gideli paylaşamadıgım dertlerimi,
Çözümleri ile birlikte sıralamak isterdim,
Yemyeşil agaçlar,
Kabristan baş uçlarında ip gibi selviler,
Daldan dala ütüşerek esen kırlangıçlar,
Birde ecel tellalı içleri karartan kargalar,
Kabirden göve yükselen yemyeşil ot,menekşe vegüller
Anamın bulundugu mertebeyi tarif ederler,
Onun bende bıraktıgı sevda ise,
Hiç bir şey yapamıyorum diye içimi gıdaklar,
Hasreti ise kaynar su gibi,
Fukur fukur kaynıyarak üzerime dökülürler,
Adım attıgım her yerde adın olmuş agıdım,
Hep isterim geçmişteki anılarım hayellerimde olsun,
Bitip giden ömrümün son tangolaşmaları
Hayellerimde nasıl yaşatıyorum görsen beni,
Kaybettiğin yıllarda ne var deseler,
Hep anneme veremediğim ızdıraplardır derim
Hep soluyor sensiz diktiğim güller,
Deva olmuyor para sarfettiğin ilaçlar
Senden kalan bu şaheser,
Palamut agacının altında bir yıgın toprakta
Sessiz kabristanda gecem ışıklımı,
Dünyada ne yaptın deseler
dikip sulamaya çalıştıgım güller,
bana şifa olacakmı?

(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR