Sessiz İstanbul Şiiri - İlkay Varol

SESSİZ İSTANBUL

Karlar altında sevdim İstanbul ben seni;
Yedi duvaklı gelin misali.
Sevdim,kardan adam minarelerini;
Hatırlayıp,çocukluk oyunlarımı.

Karlar altında sevdim İstanbul ben seni;
Üfürürken ciğerimin buharını,
Köyümdeki bacalar misali.
Ben seni bembeyaz sevdim İstanbul;
Anamın ak sütü misali,
Günahsız sevdim seni,
Yeni doğmuş bir çocuk gibi.

Karlar altında sevdim İstanbul ben seni;
Üşüttüğünde denizlerin,
Dalgaların ürküttüğünde,
Deniz seferlerin durduğunda,
Raylar sustuğunda,
Ne tren,ne de vapur düdükleri,Haydarpaşa'da.
Seyretmeyi seni Galata'da;
Lapa lapa karlar düşerken saçlarına,
Sığınmış boğazına,ürkek bir Ceylan gibi,
Beyaz gemilerini,
Yalnızlığın kraliçesi Kız Kulesi'ni,
Bomboş sokaklarını,
Çıplak martı seslerini,
Ve kartopu oynayan sümüklü çocuklarını.
Böyle suskun sevdim İstanbul ben seni,
Aşk gibi,şiir gibi,memleket gibi.

Yedi tepe de bir dinlemek:
Tipi sesinde seni.
Uğuldayan rüzgârında dinlemek tarihi,
Üçüncü Selim'in Suzi Dilara bestsini,
Fuzuli'nin Su kasidesini,
Sinan'ın minarelerinden yükselen ezan sesini.

İLKAY VAROL