Gönül Muamması Şiiri - Oktay Yörük

Say ki bu hüzünlü gönül bir limandır
Cânanı da ihvanı da aynı candır
Niceleri gelir geçer bu limandan
Kimi misafirdir, kimi sever candan

Kimi demir attı kuruldu baş köşede
Kimi de bakıp geçti kendi halinde
İz bırakan da oldu toz savuran da
Güldüren de oldu gülünü deren de

Severken aldandım bir tatlı gülüşe
Sevilirken kör kaldım aşka düşmüşe
Kâh şaştım kaldım kâh baktım kaldım
Gözden uzakta bir yerde daldım kaldım

Göz güzel olanı ararmış daima
Gönlün ise kime yandığı muamma
Özdeki bilinmez cezbedermiş gönlü
Su misali akar imiş sevda yüklü

Biri var sanki, düşlüyor öyle sessizce
Hissediyorum bunu bütün kalbimce
Belki çok uzakta belki pek yakında
Seviyor ama bell'etmiyor bîfayda

Değ'rmen misali akarken aylar günler
Her doğan güneş yeni şeyler müjdeler
Sen düş yola yeter ki kesme nefesî
Elbet duyulur bir gün beklenen sesi