Sessiz Güç Şiiri - Zuzu Şiir Kadın

Yalnızlık mı?
O benimle büyüdü, ben onunla sustum.
Geceye düşen her sessizlikte,
Bir kadının kırık yanları konuşur aslında.
Duyan olmaz… ama o bilir,
Kimin gittiğini, kimin kalmadığını.

Bir sevda vardı,
Adını hâlâ anınca içim sızlar…
Bir gülüşüyle bahar sandım hayatı,
Meğer sonbaharmış…
Yaprak yaprak döküldüm ellerinde.

Ağlamadım.
Çünkü gözyaşı, zayıflık değildir ama
Bir kadının içindeki yangını anlatmaya yetmez bazen.
Ben sustum,
Çünkü bazı acılar sessizlikte daha çok yankılanır.

Aşka dair ne varsa yaşadım,
Bir dokunuşun merhametini de,
Bir vedanın küfrünü de ezberledim.
Ama hep dimdik durdum.
Çünkü güçlü olmak, sevmemek değil;
Kendini unutmadan sevebilmektir.

Şimdi…
Kalbimde hâlâ izlerin var belki,
Ama ben, artık o izlere değil
Kendime sarılıyorum geceleri.

Ve anlıyorum ki;
Bazı kadınlar yalnız kalmazlar,
Sadece kimsenin taşıyamayacağı kadar derindirler.