Sessiz Fırtına Şiiri - Huban Asena Özkan

İçimde bir düğüm var,
Kökleri geçmişe uzanan,
Her nefeste daha da sıkılaşan.
Kaslarım, bir kemanın telleri gibi geriliyor,
Ama bu bir şarkı değil,
Bir suskunluğun yankısı sadece.

Zaman, ince bir zincirle boynuma dolandı,
Her halkasında kayboldu çocukluğum.
Adımlarım ağırlaştı,
Gölgeler bile taşınmaz oldu.
Ve içimde, suskun bir fırtına,
Bir türlü kopmayan bir sessizlik.

Ama gökyüzü her gece değişir,
Karanlığın ardından doğan ışık,
Bir nefes gibi doldurur boşluğumu.
Papatyalar yine açar,
Kırık dallarından umut büyütür.

Zincirler her zaman kırılmaz belki,
Ama yürümeye devam eder insan.
Her adımda bir düğüm çözülür,
Ve ben…
Kendi baharımı yaratırım.