Sessiz Direniş Şiiri - Huban Asena Özkan

Sustum,
Sustu insan,
Kelimeleri boğazımda düğümledim,
Ama içimde fırtınalar kopardı sessizliğim
Çünkü her susuş, yeni bir dil yaratır:
Göğe çizilmiş bir yıldırım hiyeroglifi gibi

Hiçbir şey unutulmadı,
Hiçbir şeyi unutmadım,
Acılar laboratuvarımda damla damla biriken deney tüpleri oldu,
Her anı taradım röntgenle
Kırık kemiklerde büyüyen sabrın kristal yapısını gördüm

Çok yoruldum,
Çok yoruldu insan,
Omuzlarımda taşıdığım günler kara bulut gibi çöktü,
Öyle ağırlık ki;
Toprağa gömülen tohumun,
Kayayı delip çıkarken çatlattığı sessiz çığlık gibi

Lâkin hiç pes edilmedi,
Hiç pes etmedim,
Dizlerim titredi, bileklerim şişti, gözlerim karardı, ama her düşüşte,
Yerden kalkarken avuçlarıma batan kırık camlar,
Kanımı değil, irademi besledi!

Biliyorum ve bilinsin
Yorgunluk, zaferin gölgesidir sadece
Ne zaman ayaklarım çamura batsa,
Güneşin doğacağı yönü buldum tırnaklarımla kazıyarak

Şimdi;
Şimdi buradayım
Sustum ama ses oldum,
Unutmadım ama affettim,
Yoruldum ama küllerimden yeni bir volkan inşa ettim!

Ve işte itirafım
En derin yaralarımın içinde keşfettim ki;
Yenilmezlik, düşmemek değil
Her kalkışta, sırttaki çamuru zafer pelerinine çevirebilmektir!
Çünkü insan;
Tozu toprağı silkelediğinde anlar
Asıl güç, hiç kırılmayan değil,
Kırılıp da her parçası 'DURMA!' diye haykırandır!