Sessiz Çığlıklarım Şiiri - Güven Tekin

Vazgeçersin kabul olmayan dualardan
Yıkmaya gücünün yetmediği duvarlardan.
Acılar, kocaman bir şehir kurar
Küçücük bedenimle ruhuma.

Bir yarım kalmışlık düşmez yakamdan.
Gözlerinin feri biter oracıkta.
Bir çocuk aklında kocaman bir acaba.
Bir daha asla ulaşamaz, olduğu saf çocukluk kalır ardında.

Kirliliği bilmez bedenimde zalimin eli.
Titrese korkudan tüm bedeni.
Gücü yetmez, sözü dinlenmez çocuğun.
Tüm hayatını esir aldığı o duygu...

Gençliğin yamalı bir örtüsü gibi
Korkudan yıllarca sussa da dili.
Gece olunca başlar sessiz çığlığı.
Yastığa akıttığı gözyaşı, hayatının imzası.

Bir ömre verilmiş utangaçlığı,
Kimseye dokunup öpemez bir daha.
Kanaması dinmeyen derin yaram...
Derin yaralarımı hangi sargı bezi, hangi doktor sarar yok eder bu izi?

Kırık dökük çocukluğum.
Mum ışığından, daha da az olan umudum.
Bitmeyen isyanım, hayat ile imtihanım.
Hesabı sorulamayan hayata devam.

Sessizce ağladım, haykırdım kimse duymadı.
Duyuramadım, küçük bir çocuğun
Kirletilmiş hayatını anlatamadım, anlaşılmadım.
Bir gökkuşağı renginde değildi benim çocukluğum.

Soluk benizli, başı önünde geçen gençliğim
Yarımyamalak yaşandı.
Bana verilen
Kirli bir bez parçası gibi.

Kimseye duyuramadığım
Yarımyamalak bir yaşamdı bana verilen.
Bir yaşamdı,
YARIMYAMALAK...