Sessiz Çığlık Şiiri - Özer Baba

Bir odanın köşesi, soğuk ve karanlık,
Bir kadın oturur orada, sessiz ve yalnız,
Her şeyini kaybetmiş, darbelerle yoğrulmuş,
Bir hayat ki, sanki hiç yaşanmamış gibi.

Elleri çatlak, kalbi kırık,
Yüzünde yılların hüzünlü mazisi,
Gözleri uzaklara bakar,
Ama kimse o bakışları görmez vede anlamaz.

Bir zamanlar bende sevdim, sevildim ,
Bir zamanlar güldüm, hayal kurdum der
Ama sevgi de terk etti beni,
Hayallerim gibi yarım kaldım herşeye.

Her darbe daha derine işler,
Her terk bir iz bırakır ruhun en derinliklerinde
Bir kadın bir köşede bekler,
Ama neyi beklediğini bilmez.

Ölüm mü kurtuluş, yoksa bir başka acı mı?
Bir kadın sorular içinde kaybolur gider,
Ne umut vardır avuçlarında,
Ne de yarına dair bir ışık.

Ve yine de nefes alır, tutunur hayata, şükreder Allah’ına.
Bir kadın, yıkılmadan, ama başını da eğmeden,
Hayatın acısına dirençle meydan okur,
Sessiz çığlığıyla varlığını dünyaya haykırır,
işte kadın olmak bu.