Sessiz Cadde Şiiri - Mustafa Sürmeli

Bir akşam üzeri sessiz caddede,
Mevsim yaz, sıcaklık normal raddede,
Bir ses duyulmakta bir yerden sade,

Bir kapı açılıyor,
Önünde çocuk.

Serçeler geçiyor gökten, kayarak,
Dillerinde öykü sayıklayarak,
Asfaltın üstünde şıngırdayarak,

Bir çember dönüyor,
Ardında çocuk.

Caddede bir hüzün bekliyor bizi,
Bu bir altıncı his, bu bir önsezi,
Deminki asfaltta bir fren izi,

Bir kamyon duruyor,
Altında çocuk.

Korkudan donanlar, aklı gidenler,
"Çocuk bayıldı mı?", "öldü" diyenler,
O sessiz caddede acı sirenler,

Bir ambulans gidiyor,
İçinde çocuk.

Amansız bekleyiş başlıyor derken,
Böyle çabuk olmaz, bu kadar erken,
Gözlerdeki umut, tek tek sönerken,

Bir tabut beliriyor,
Üstünde çocuk,

Ellerinde saçlar, ağlıyor anne,
Mutlu yuvaları artık virâne,
Gamsız serçeler da artık divâne,

Ağlamaya başlıyor,
İçimde çocuk.

Yıkanıyor çocuk, tek gözyaşıyla,
Gömülüyor anne haykırışıyla,
Bir mezar kalıyor, bir de taşıyla,

Bir toprak kalıyor,
Bağrında çocuk.

Sessiz cadde tekrar ve yine sessiz,
Serçeler de göçtü, daha da ıssız,
Anneye bir miras kaldı hayırsız,

Elbisesi duruyor,
İçinde değil çocuk!